مجله توسعه و آموزش پزشکی

سابقه و اهداف : خودنظم دهی از جمله سازه­های مورد توجه در مباحث انگیزشی است که به وسیله آن دانشجویان یادگیری خود را سامان می­بخشند . خودنظم دهی یکی از مهمترین عوامل پیش­بینی کننده موفقیت تحصیلی در محیط آموزشی است. از این رو، ارزیابی میزان خودنظم دهی تحصیلی در فرگیران از جایگاه ویژه­ای برخوردار است. هدف پژوهش حاضر بررسی ساختار عاملی مقیاس خودنظم دهی است.

روش بررسی : پرسشنامه 34 ماده­ای خودنظم دهی انل و هانگ (2001) که شامل 4 عامل برنامه­ریزی، خودارزیابی، تلاش و خودکارآمدی است، توسط متخصصین، ترجمه و روایی محتوایی آن تائید شد و روی 336 دانشجوی پزشکی دانشگاه علوم پزشکی تهران که به صورت نمونه­گیری تصادفی خوشه­ای انتخاب شدند، اجرا شد. تحلیل عاملی اکتشافی و تأییدی با استفاده از نرم­افزارهای SPSS و LISREL بر روی داده­ها انجام گرفت.

یافته‌ها: چهار عامل اصلی مطرح شده در نسخه اصلی، توسط­ تحلیل عاملی اکتشافی استخراج شد. این پرسشنامه 55 درصد از واریانس کل خودتنظیمی را تبیین می­کرد. تحلیل عاملی تائیدی نیز نشان داد که مدل 4 عاملی ناهمبسته بهترین مدل برازش شده برای تبیین داده های حاضر است.

نتیجه‌گیری : نتایج حاکی از این است که مقیاس خودنظم دهی انل و هانگ ، برای شناسایی قابلیت­های خودنظم­دهی دانشجویان ایرانی و به ویژه دانشجویان پزشکی کفایت لازم را دارد و در پژوهش‌های مختلف مخصوصاً در حوزه آموزش قابل استفاده است.