مجله توسعه و آموزش پزشکی

  سابقه و اهداف: سوپروایزران آموزشی می­بایستی با بکارگیری اصول فرآیند آموزش و مترتّب نمودن آن بر فرآیند مدیریتی و نظارتی خویش، به برنامه­ریزی و اجرای برنامه­های بهسازی پرستاران در مراکز مراقبت درمانی مبادرت ورزند. این پژوهش با هدف تعیین اثربخشی عملکرد سوپروایزران آموزشی از دیدگاه مدیران پرستاری رده­های مختلف و پرستاران بالینی انجام شد.

  روش بررسی: این مطالعه به صورت توصیفی ـ تحلیلی با مشارکت 97 نفر از پرستاران بالینی و 33 نفر از مدیران رده­های مختلف پرستاری در یکی از بیمارستان‌های آموزشی شهر یزد که به صورت تصادفی انتخاب شده بود، انجام شد. ابزار گردآوری داده­ها، پرسشنامه پژوهشگر ساخته مشتمل بر 56 گویه مرتبط با صلاحیت­های حرفه­ای مورد انتظار سوپروایزر آموزشی تهیه و روایی صوری و محتوایی آن مورد تأیید قرار گرفت. ضریب همبستگی آلفای کرونباخ ابزار (97/ 0 = r ) و ابعاد آن در محدوده 96/0-77/0 بود.

  یافته‌ها: 3/42%پرستاران، عملکرد سوپروایزر آموزشی بیمارستان خود را اثربخش دانسته، 6/52% غیر اثربخش و 2/5%آنان نیز اثربخشی عملکرد را تا حدودی اثربخش ذکر نمودند. 100%مترون­ها عملکرد سوپروایزر آموزشی را اثربخش دانستند. همه سوپروایزران آموزشی در خود ارزیابی عملکرد، فعالیت­های خود را اثربخش بیان نمودند. نمونه­های پژوهش گزارش نمودند که همه معیارهای فهرست شده به میزان 100-70% در اثربخشی عملکرد سوپروایزر آموزشی نقش دارد.

  نتیجه­گیری: جهت اثربخشی عملکرد سوپروایزران آموزشی بایستی صلاحیت‌های مدیریتی و رهبری آنان را ارتقا بخشید؛ لذا کاربرد رویکرد صلاحیت محور در آماده­سازی سوپروایزران آموزشی جهت اجرای فرآیند آموزشی از دیدگاه حل مسئله پیشنهاد می­گردد تا پیامدهای مطلوب آن مورد توجه مدیرانی قرار بگیرد که خواهان پیشبرد محیط­های کاری خود به سمت سازمان آموزشی و یادگیرنده می­باشند.