مجله توسعه و آموزش پزشکی

مقدمه: در میان عواملی که در آموزش مهارتهای بالینی نقش دارد، بدون شک بازخورد از جایگاه خاصی برخوردار است. بازخورد، حلقه ارتباطی بین سنجش و یادگیری است. رضایت دانشجویان همچنان به عنوان یک شاخص مهم کیفی در یادگیری و تدریس مطرح است و یادگیری نیز ارتباط قوی با رضایت آن‌ها از دوره آموزشی دارد. پژوهش حاضر، با هدف بررسی تأثیر استفاده از بازخورد در آموزش‌بالینی، طراحی شده است.

روش بررسی: این پژوهش یک مطالعه نیمه‌تجربی دو‌گروهی است، که بر روی تمامی دانشجویان پرستاری ترم هفت دانشکده‌های پرستاری و مامایی شهرستان‌های اراک و شازند که در نیم‌سال او 93-94 در بخشpost-ccu کارآموزی انجام می‌دادند، با روش تمام شماری انتخاب و اجراء شده است. دانشجویان هر گروه به‌صورت تصادفی در زیر گرو‌ه‌های 7 و 8 نفری تقسیم و هر گروه، به مدت4 هفته دوره کارآموزی را در شیفت صبح انجام می‌دادند. برای تعیین تأثیر این دو روش، پس از اتمام هر دوره‌ کارآموزی، پرسشنامه توسط تمامی دانشجویان تکمیل و نتایج آن مقایسه گردید.

نتایج: نتایج نشان داد دو گروه مداخله و کنترل از نظر مشخصات دموگرافیک (جنس، بومی‌ بودن و تجربه‌کار دانشجویی) همسان بودند و آزمون آماری اختلاف معنی‌داری را نشان نداد. همچنین میانگین رضایتمندی کل در گروه مداخله بیشتر از گروه کنترل بود، بطوری‌که گروه مداخله در همه سطوح نسبت به گروه کنترل رضایتمندی بیشتر داشتند. آزمون‌ آماری نیز بین دو گروه اختلاف معنی‌دار‌ی را نشان داد(003/0P< ).

بحث و نتیجه‌گیری: بطور‌کلی می‌توان گفت که بازخورد‌های آنی و برنامه‌ریزی شده‌ای که در طول کار‌آموزی به دانشجویان ارائه شده توانسته‌است مسیر آموزش بالینی را در جهت صحیح هدایت‌کند. بنحوی که رضایتمندی دانشجویان از این فرآیند را افزایش یافته است.