مجله توسعه و آموزش پزشکی

  مقدمه : دستیابی به پیشرفت و خودکفایی، در گـرو پـرداختن بـه تحقیــق و پــژوهش هدفمنــد و ســرمایه‌گــذاری بــرروی پژوهشــگران و دانشــجویان دانشگاه‌هاست. مطالعه حاضر با هدف بررسی ارتباط خودکارآمدی پژوهشی و عملکرد پژوهشی در دانشجویان و دستیاران دانشکده دندانپزشکی یزد در سال 93-1392 انجام شد.

  روش‌بررسی: در این مطالعه توصیفی- مقطعی، دانشجویان سال آخر دندانپزشکی عمومی و تخصصی دانشکده دندانپزشکی یزد جامعه پژوهش را تشکیل دادند. داده‌های پژوهش با استفاده از پرسشنامه خودکارآمدی پژوهشی و عملکرد پژوهشی جمع‌آوری گردید. داده‌ها با استفاده از نرم افزار آماری SPSS نسخه 16و آزمون‌های T-test و ضریب همبستگی پیرسون مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند.

  نتایج: در مطالعه حاضر، 80 دانشجو با میانگین سنی67/4 ± 30/27 سال شرکت داشتند. 22 نفر(5/27%) از افراد شرکت کننده پسر و 58 نفر(5/72%) دختر بودند. میانگین کلی خودکارآمدی پژوهشی 62/27 ± 79/ 159و میانگین نمره عملکرد پژوهشی افراد مورد بررسی 37/16 ± 02/11 بود. نتایج نشان داد. بین مقیاس کلی خودکارآمدی پژوهشی با عملکرد پژوهشی رابطه مثبت و معنی‌داری وجود دارد(315/0= r ، 004/0 p-value= ). میانگین کلیه حیطه های خودکارآمدی پژوهشی بر حسب سن افراد مورد مطالعه(بجز در حیطه مهارت‌ها و تبحرها) اختلاف معنی‌دار آماری نداشت(05/0< p ). میانگین نمره عملکرد پژوهشی برحسب سن افراد اختلاف آماری معنی‌داری را نشان‌داد(023/0 p-value= ). اختلاف آماری معنی‌داری بین میانگین نمره کل و نمره حیطه‌های هفتگانه خودکارآمدی پژوهشی و عملکرد پژوهشی با جنسیت افراد مورد مطالعه مشاهده‌نشد(05/0< p ).

  نتیجه‌گیری: با توجه به همبستگی خودکارآمدی پژوهشی با عملکرد پژوهشی دانشجویان، آگاهی از سطح خودکارآمدی پژوهشی می‌تواند برنامه‌ریزی بهتر، جهت ارتقا آن و به دنبالش عملکرد پژوهشی را در پی داشته باشد.