مجله توسعه و آموزش پزشکی

  مقدمه: آموزش بالینی از مقاطع حساس آموزش پزشکی است که در ایجاد توانمندیهای حرفه ای فراگیران نقش عمده ای دارد .ارتقاء کیفیت آموزش بالینی مستلزم بررسی مستمر وضعیت موجود ، شناخت نقاط قوت و اصلاح نقاط ضعف است . هدف این مطالعه تعیین نقاط قوت و ضعف آموزش بالینی از دیدگاه دانشجویان پرستاری و مامائی دوره های روزانه و شبانه دانشگاه علوم پزشکی شهر کرد بود .

  روش بررسی: این مطالعه توصیفی - تحلیلی با استفاده از پرسشنامه خود ساخته در دانشگاه علوم پزشکی شهرکرد انجام شد و نظرات 133 نفر از دانشجویان پرستاری و مامائی که در بخشهای مختلف بیمارستانهای آموزشی مشغول کار آموزی بودند ، جمع آوری شد . تدوین پرسشنامه با استفاده از شکایات شایع دانشجویان از آموزش بالینی در سالهای گذشته و نقطه نظرات اساتید در این زمینه گرد آوری و با مطالعه منابع علمی لیست آیتم های پرسشنامه تهیه شد . روائی این ابزار با استفاه از اعتبار محتوی و پایائی آن از طریق آزمون مجدد تعیین شد . نمونه گیری بصورت آسان انجام شده و کلیه دانشجویان پرستاری و مامائی دوره روزانه و شبانه که ترمهای آخر خود را می گذراندند ، در مطالعه شرکت داده شدند .

  نتایج : مشخص بودن شرح وظایف دانشجو در بخش ، ارائه اهداف درس در اولین روز کار آموزی و آموزش در راستای این اهداف ، مطلع شدن دانشجو از نحوه ارزشیابی در اولین روز کار آموزی(70 % ) ، حضور به موقع مربی و دانشجو در بخش ( 2/84% ) ، رعایت مراحل آموزش بالینی یعنی ابتدا مشاهده ، سپس عملکرد همراه مربی و نهایتا عملکرد مستقیم ( 70 % ) ، حمایت کامل مربی از دانشجو ( 75 % ) ، برخورد مناسب مربی با دانشجو (100%) ، رعایت پیشنیازهای دروس کار آموزی ( 7/79% ) و نظارت کافی بر روند آموزش بالینی ( 75 % ) مهمترین نقاط قوت و اهمیت ندادن به نظرات دانشجو در برنامه ریزی کارآموزی ( 70 % ) ، ناهماهنگی دروس نظری و کار آموزی ( ( 80 % ) ، عدم وجود امکانات رفاهی ( 87 % ) ، عدم امکان تصمیم گیری دانشجو در برنامه ریزی مراقبت از بیمار ( 75 % ) ، عدم استفاده از وسائل کمک آموزشی در محیط بالینی ( 100 % ) و عدم ارزشیابی مربی بالینی توسط دانشجو ( 75 % ) ، زیاد بودن تعداد دانشجو در بخش ( 1/51% ) ، عدم هماهنگی اهداف آموزشی با انتظارات پرسنل بخش (9/51% ) و کافی نبودن تعداد کیسهای یاد گیری (4/50% ) مهمترین نقاط ضعف آموزش بالینی از دیدگاه دانشجویان بودند . بیشتر دانشجویان قوی و متوسط اعتقاد داشتند که در برنامه ریزی کار آموزی به نظرات دانشجویان اهمیت داده نمی شود و همچنین محیط بالین انگیزه کافی را برای اشتغال به این حرفه در آینده فراهم نمی کند . اکثر این دانشجویان نظرشان بر این بود که برخورد پرسنل بخش مناسب نبوده و همکاری لازم وجود ندارد ، در حالیکه دانشجویان ضعیف از این جهت شکایتی نداشتند.

  نتیجه گیری : استفاده از نظرات دانشجویان در برنامه ریزی کار آموزی ، فراهم کردن شرایط کاربرد آموخته های تئوری بر بالین بیمار ، برقراری امکانات رفاهی کافی ، استفاده از وسائل کمک آموزشی در محیط بالینی و ارزشیابی مربیان بالینی توسط دانشجویان مسائلی هستند که می توانند در ازتقاء کیفیت آموزش بالینی موثر واقع شوند .