مجله توسعه و آموزش پزشکی

سابقه و اهداف: محیط‌های بالینی نقش اساسی در یادگیری دانشجویان به عهده دارند. پژوهش حاضر با هدف تعیین دیدگاه اساتید بالینی و دانشجویان دانشکده پرستاری و مامایی شهید صدوقی یزد در خصوص وضعیت آموزش بالینی طی سال های 1390-1388 صورت گرفت.

روش‌بررسی: دراین پژوهش مقطعی، اطلاعات توسط پرسشنامه پژوهشگرساخته مشتمل بر پنج بُعد برنامه آموزشی، نحوه عملکرد اساتید بالینی، نقش اعضاء دیگر مؤثر در آموزش بالینی، امکانات و فضای آموزشی و رضایت حرفه‌ای توسط اساتید بالینی و دانشجویان پرستاری و مامایی جمع آوری گردید و اعتبار صوری و محتوا و اعتماد علمی ابزار با روش آزمون مجدد بررسی و تأیید گردید.

یافته­ها: اکثریت اساتید بالینی و دانشجویان پرستاری و مامایی شیفت‌های کاری صبح و عصر را جهت آموزش بالینی مناسب تر مطرح نمودند. غالب اساتید بالینی وضعیت آموزش بالینی را مطلوب گزارش نمودند ولی 8/79% دانشجویان پرستاری و 2/64% دانشجویان مامایی وضعیت آموزش بالینی را متوسط و مابقی آن را مطلوب اعلام نمودند. آزمون تی مستقل در مقایسه میانگین وضعیت آموزش بالینی از دیدگاه اساتید بالینی تفاوت معناداری را نشان نداد ولی همین آزمون در مقایسه میانگین وضعیت آموزش بالینی بین دو گروه دانشجویان پرستاری و مامایی تفاوت معناداری را در بُعد " نقش اعضاء دیگر مؤثر در آموزش بالینی " ایجاد نمود.

نتیجه‌گیری: برنامه ریزان آموزشی باید عوامل تهدیدکننده اثربخشی آموزش بالینی به صورت مستمر ارزیابی و به منظور تقویت نقاط قوت و تعدیل نقاط ضعف تلاش نمایند. تقویت حیطه‌های محیط یادگیری بالینی مثل مربی موفق، ارزشهای حرفه‌ای، ارتباطات حرفه‌ای با اعضاء تیم درمانی- مراقبتی و مدیریت تضاد و تناسب محتوای برنامه آموزش بالینی می‌تواند تجارب بالینی را برای دانشجویان، جذاب نموده و رضایت حرفه ای آنان را تأمین نماید.