مجله توسعه و آموزش پزشکی

 سابقه و اهداف: یکی از وظایف اصلی دانشگاه، آموزش است که بدون ارتباط با پژوهش مؤثر نمی‌باشد. با توجه به اینکه ارتقاء آموزش با پژوهش‌های آموزشی تسهیل می‌گردد، بررسی موانع آن، راهکارهای مفید در ارتقاء محسوب می‌شود. از طرفی برنامه‌های توانمند سازی به عنوان یک استراتژی مهم می‌باشد که در صورت برنامه ریزی و اجرای آن باعث ارتقا عملکرد پژوهشی می گردد. پژوهش حاضر با هدف تعیین موانع پژوهش‌های آموزشی در اساتید دانشگاه علوم پزشکی شهید صدوقی یزد و وضعیت توانمندی آن‌ها در حیطه پژوهشی انجام شده است.

 روش بررسی: این پژوهش توصیفی تحلیلی از نوع مقطعی بوده که بر روی اعضای هیئت علمی دانشگاه علوم پزشکی شهید صدوقی یزد که به روش سرشماری وارد مطالعه شدند، صورت گرفته است. ابزار گردآوری داده‌ها شامل پرسشنامه‌های توانمندسازی اسپریتزر ( Spritezer) و عوامل مؤثر بر پژوهش‌های آموزشی بوده است.

 یافته ها: امتیاز موانع پژوهش‌های آموزشی از دیدگاه اعضای هیئت علمی 9/65 می‌باشد. بالاترین امتیاز مربوط به مولفه‌های موانع حرفه‌ای با میانگین 93/78 و پایین‌ترین امتیاز مربوط به موانع علمی با میانگین 4/56 می‌باشد. امتیاز توانمندی اعضای هیئت علمی 15/78 بوده است. بین جنس و مسئولیت اجرایی با موانع علمی، همچنین سابقه عضویت واحد توسعه آموزش و داشتن طرح تحقیقاتی آموزشی با موانع سازمانی و بین مسئولیت اجرایی و موانع حرفه‌ای و بین سابقه عضویت واحد توسعه آموزش با موانع امکاناتی ارتباط معنی‌دار آماری دیده شد.

نتیجه‌گیری: از دیدگاه اعضای هیئت علمی موانع پژوهش‌های آموزشی به ترتیب شامل موانع حرفه‌ای، سازمانی، فردی، مالی، امکاناتی و علمی بوده است که ارتباط معنی‌دار آماری با توانمندسازی مشاهده نگردید، بنابراین انجام پژوهش‌هایی مبتنی بر آموزش با تغییر نگرش اعضای هیئت علمی امکان‌پذیر است.