دانشگاه تربیت مدرس
چکیده: (515 مشاهده)
مقدمه: برزویه طبیب که به مقام حکمت و خردمندی نیز رسیده، یکی از چهرههای درخشان شاهنامه در عهد ساسانیان و به گونهای ویژه دربار انوشیروان است. وی در یافتن درخت بقاء راهی هند میشود و پس از تحمل رنجی شایان کتاب به پهلوی ترجمه شده و به دربار ایران میرسد و چون برزویه نام نیکو ماندن از آدمی را اولویت میداند، باب نخست به نام برزوی حکیم نگاشته میشود.
روش بررسی:: بر اساس روشی تاریخی-تحلیلی-تربیتی منابع مرتبط با پژوهش حاضر مورد واکاوی اندیشهورزانه قرار گرفتند. شاید برزویه و بزرگمهر یک شخصیت باشند اما در شاهنامه این دو نام دو شخصیت بزرگ هستند که یکی پزشک و دیگری وزیر است و نکته قابل توجه آن است که توسعه واقعی حاصل نمیشود مگر آنکه تفکر، طراحی، تدوین، اجرا و ارزشیابی توسعه همه جانبه در نظر گرفته شود.
نتایج: نخست آنکه تربیت ایران باستان در ردیف کهنالگوهای تربیتی است که حاصل تعامل تمدن ایران با تمدنهای شرق و غرب خود است و دوم آنکه دلالتهای تربیتی شاهنامه را عطف به انواع تربیت میتوان بازنمود کرد که این انواع تربیت در سطح پایه در راستای نیل به کمال انسانی و در مرتبه عالی عبارتند از تربیت شهودی و جاودانهمانی.
نتیجهگیری: یکی از اصول آموزش از جمه آموزش پزشکی معرفی الگو برای دانشجویان است. با توجه به اینکه برزویه، طبیبی نامدار بوده که علاوه بر پزشکی توانسته در زمینههای دیگر نظیر فلسفه، زبانشناسی، ادبیات و منطق تبحر پیدا کند میتواند الگویی مناسب جهت فراگیر امروزین باشد.
نوع مطالعه:
پژوهشي |
موضوع مقاله:
آموزش پزشكي دریافت: 1401/10/24 | پذیرش: 1401/12/27 | انتشار: 1402/3/3