دوره 18، شماره 4 - ( زمستان 1402 )
جلد 18 شماره 4 صفحات 626-617 |
برگشت به فهرست نسخه ها
دانشگاه علوم پزشکی جندی شاپور اهواز ، shakurnia@yahoo.com
چکیده: (102 مشاهده)
مقدمه: با توجه به اهمیت همدلی در فرآیند مراقبت از بیماران، این مطالعه با هدف بررسی همدلی دستیاران رشته‌های پزشکی و عوامل مرتبط با آن در دانشگاه علوم پزشکی علوم پزشکی جندی شاپور اهواز انجام شد.
روش بررسی: این مطالعه توصیفی مقطعی در سال 1401 در دانشگاه علوم پزشکی علوم پزشکی جندی شاپور اهواز انجام شد. کلیه دستیاران پزشکی به تعداد 473 نفر به روش سرشماری وارد مطالعه شدند. شرکت‌کنندگان مقیاس همدلی پزشک جفرسون (Jefferson Scale of Physician Empathy) را تکمیل کردند. این مقیاس دارای 20 آیتم با مقیاس لیکرت 7 درجه‌ای است. داده‌ها با آزمون‌های آماری t مستقل، آنوا، و ضریب همبستگی پیرسون و نرم‌افزار SPSS-18 تحلیل شد.
نتایج: 290 دستیار پرسشنامه‌ها را تکمیل کردند (درصد پاسخدهی 3/61%). میانگین نمره همدلی در دستیاران 75/12±81/102( از مجموع 140نمره) به دست آمد. بین نمرات همدلی به تفکیک جنس، تأهل و سال ورود رابطه معنی‌دار آماری وجود نداشت (05/0˃P). ضریب همبستگی پیرسون نشان داد بین میزان همدلی با سن رابطه معنی‌داری وجود دارد (223/0=r، 001/0=p). همچنین بین نمرات همدلی دستیاران رشته‌های مختلف تفاوت معنی‌داری وجود دارد (0001/0=p، 249/5=F)، و دستیاران رشته روانپزشکی با میانگین نمره همدلی 1/6±31/118 بیشترین و دستیاران چشم پزشکی با میانگین نمره 2/14±85/92 کمترین نمره همدلی را گزارش کرده‌اند.
نتیجه‌گیری: نتایج این پژوهش نشان داد که نمره همدلی در دستیاران در محدوده متوسط است و با توجه به تفاوت معنی‌دار همدلی دستیاران رشته‌های مختلف، می‌توان گفت همدلی تحت تأثیر فضای آموزش بالینی تغییر می‌کند و یک مهارت قابل آموزش است.
روش بررسی: این مطالعه توصیفی مقطعی در سال 1401 در دانشگاه علوم پزشکی علوم پزشکی جندی شاپور اهواز انجام شد. کلیه دستیاران پزشکی به تعداد 473 نفر به روش سرشماری وارد مطالعه شدند. شرکت‌کنندگان مقیاس همدلی پزشک جفرسون (Jefferson Scale of Physician Empathy) را تکمیل کردند. این مقیاس دارای 20 آیتم با مقیاس لیکرت 7 درجه‌ای است. داده‌ها با آزمون‌های آماری t مستقل، آنوا، و ضریب همبستگی پیرسون و نرم‌افزار SPSS-18 تحلیل شد.
نتایج: 290 دستیار پرسشنامه‌ها را تکمیل کردند (درصد پاسخدهی 3/61%). میانگین نمره همدلی در دستیاران 75/12±81/102( از مجموع 140نمره) به دست آمد. بین نمرات همدلی به تفکیک جنس، تأهل و سال ورود رابطه معنی‌دار آماری وجود نداشت (05/0˃P). ضریب همبستگی پیرسون نشان داد بین میزان همدلی با سن رابطه معنی‌داری وجود دارد (223/0=r، 001/0=p). همچنین بین نمرات همدلی دستیاران رشته‌های مختلف تفاوت معنی‌داری وجود دارد (0001/0=p، 249/5=F)، و دستیاران رشته روانپزشکی با میانگین نمره همدلی 1/6±31/118 بیشترین و دستیاران چشم پزشکی با میانگین نمره 2/14±85/92 کمترین نمره همدلی را گزارش کرده‌اند.
نتیجه‌گیری: نتایج این پژوهش نشان داد که نمره همدلی در دستیاران در محدوده متوسط است و با توجه به تفاوت معنی‌دار همدلی دستیاران رشته‌های مختلف، می‌توان گفت همدلی تحت تأثیر فضای آموزش بالینی تغییر می‌کند و یک مهارت قابل آموزش است.
نوع مطالعه: پژوهشي |
موضوع مقاله:
آموزش پزشكي
دریافت: 1402/6/14 | پذیرش: 1402/9/28 | انتشار: 1402/12/26
دریافت: 1402/6/14 | پذیرش: 1402/9/28 | انتشار: 1402/12/26
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |