دوره 16، شماره 3 - ( پائیز 1400 )
جلد 16 شماره 3 صفحات 174-163 |
برگشت به فهرست نسخه ها
ناهید پیرایه 
، نگین مرادی* ، محمد جعفر شاطرزاده یزدی ، مریم سعادت ، مجید سلطانی ، درسا حامدی ، معصومه حسینی بیدختی ، میمنت اکبری ، پروانه رحیمی فر ، کاوه اسلامی ، محمد حسین زاده
، نگین مرادی* ، محمد جعفر شاطرزاده یزدی ، مریم سعادت ، مجید سلطانی ، درسا حامدی ، معصومه حسینی بیدختی ، میمنت اکبری ، پروانه رحیمی فر ، کاوه اسلامی ، محمد حسین زاده
مرکز تحقیقات توانبخشی عضلانی-اسکلتی، دانشگاه علوم پزشکی جندی شاپور اهواز، اهواز، ایران. ، neginmoradist@gmail.com
چکیده: (818 مشاهده)
مقدمه: یادگیری حل مسأله، یک استراتژیِ آموزشی دانشجومحور است که در آن، دانشجویان به طور مشارکتی مسائل آموزشی را تجزیه و تحلیل و تجاربشان را منعکس میکنند. هدف از این پژوهش، بررسی تأثیر آموزش حل مسأله بر ارزیابی مهارتهای بالینی دانشجویان توانبخشی دانشگاه علوم پزشکی اهواز بود.
روش بررسی: مطالعه حاضر، یک مطالعه مداخلهای از نوع نیمه تجربی بود. جامعه مورد مطالعه، کلیه دانشجویان سال چهارم دوره تحصیلی کارشناسی رشتههای فیزیوتراپی، گفتاردرمانی و کاردرمانی دانشکده توانبخشی دانشگاه علوم پزشکی اهواز بودند؛ بر اساس شیوه تعیین تصادفی تعدادی از دانشجویان به عنوان گروه آزمایش (آموزش مسأله محور) و تعداد دیگری از دانشجویان به عنوان گروه کنترل (آموزش سنتی) تعیین شدند. جمعآوری اطلاعات با استفاده از آزمون بالینی با ساختار عینی جهت بررسی مهارتهای بالینی دانشجویان و یک پرسشنامه محقق ساخته برای ارزیابی میزان رضایت از شیوه آموزش مسأله محور صورت گرفت.
نتایج: میانگین نمرات مهارتهای بالینی بعد از آموزش بین دو شیوه سنتی و مسأله محور تفاوت آماری قابل ملاحظهای در هر سه رشته تحصیلی نشان داد. همچنین نتایج مربوط به پرسشنامه رضایتمندی دانشجویان نشان داد که تقریبا 60% دانشجویان هر سه رشته تحصیلی، از آموزش مسأله محور رضایتمندی زیاد تا خیلی زیاد داشتند.
نتیجه‌گیری: با توجه به افزایش مهارتهای بالینی دانشجویان به دنبال آموزش به شیوه مسأله محور و رضایت بالای آنها از این روش آموزش، پیشنهاد میشود سایر دانشکدههای علوم توانبخشی و رشتههای وابسته هم درآموزش واحدهای بالینی از این شیوه آموزش استفاده کنند.
روش بررسی: مطالعه حاضر، یک مطالعه مداخلهای از نوع نیمه تجربی بود. جامعه مورد مطالعه، کلیه دانشجویان سال چهارم دوره تحصیلی کارشناسی رشتههای فیزیوتراپی، گفتاردرمانی و کاردرمانی دانشکده توانبخشی دانشگاه علوم پزشکی اهواز بودند؛ بر اساس شیوه تعیین تصادفی تعدادی از دانشجویان به عنوان گروه آزمایش (آموزش مسأله محور) و تعداد دیگری از دانشجویان به عنوان گروه کنترل (آموزش سنتی) تعیین شدند. جمعآوری اطلاعات با استفاده از آزمون بالینی با ساختار عینی جهت بررسی مهارتهای بالینی دانشجویان و یک پرسشنامه محقق ساخته برای ارزیابی میزان رضایت از شیوه آموزش مسأله محور صورت گرفت.
نتایج: میانگین نمرات مهارتهای بالینی بعد از آموزش بین دو شیوه سنتی و مسأله محور تفاوت آماری قابل ملاحظهای در هر سه رشته تحصیلی نشان داد. همچنین نتایج مربوط به پرسشنامه رضایتمندی دانشجویان نشان داد که تقریبا 60% دانشجویان هر سه رشته تحصیلی، از آموزش مسأله محور رضایتمندی زیاد تا خیلی زیاد داشتند.
نتیجه‌گیری: با توجه به افزایش مهارتهای بالینی دانشجویان به دنبال آموزش به شیوه مسأله محور و رضایت بالای آنها از این روش آموزش، پیشنهاد میشود سایر دانشکدههای علوم توانبخشی و رشتههای وابسته هم درآموزش واحدهای بالینی از این شیوه آموزش استفاده کنند.
نوع مطالعه: پژوهشي |
موضوع مقاله:
آموزش پزشكي
دریافت: 1400/7/10 | پذیرش: 1400/8/10 | انتشار: 1400/9/10
دریافت: 1400/7/10 | پذیرش: 1400/8/10 | انتشار: 1400/9/10
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |