دوره 16، شماره 3 - ( پائیز 1400 )                   جلد 16 شماره 3 صفحات 174-163 | برگشت به فهرست نسخه ها


XML English Abstract Print


مرکز تحقیقات توانبخشی عضلانی-اسکلتی، دانشگاه علوم پزشکی جندی شاپور اهواز، اهواز، ایران. ، neginmoradist@gmail.com
چکیده:   (1006 مشاهده)
مقدمه: یادگیری حل مسأله، یک استراتژیِ آموزشی دانشجو­محور است که در آن، دانشجویان به طور مشارکتی مسائل آموزشی را تجزیه و تحلیل و تجاربشان را منعکس می­کنند. هدف از این پژوهش، بررسی تأثیر آموزش حل مسأله بر ارزیابی مهارت­های بالینی دانشجویان توانبخشی دانشگاه علوم پزشکی اهواز بود.
 روش بررسی: مطالعه حاضر، یک مطالعه مداخله­ای از نوع نیمه تجربی بود. جامعه مورد مطالعه، کلیه دانشجویان سال چهارم دوره تحصیلی کارشناسی رشته­های فیزیوتراپی، گفتاردرمانی و کاردرمانی دانشکده توانبخشی دانشگاه علوم پزشکی اهواز بودند؛ بر اساس شیوه تعیین تصادفی تعدادی از دانشجویان به عنوان گروه آزمایش (آموزش مسأله محور) و تعداد دیگری از دانشجویان به عنوان گروه کنترل (آموزش سنتی) تعیین شدند. جمع­آوری اطلاعات با استفاده از آزمون بالینی با ساختار عینی جهت بررسی مهارت­های بالینی دانشجویان و یک پرسشنامه محقق ساخته برای ارزیابی میزان رضایت از شیوه آموزش مسأله محور صورت گرفت.
نتایج: میانگین نمرات مهارت­های بالینی بعد از آموزش بین دو شیوه سنتی و مسأله محور تفاوت آماری قابل ملاحظه­ای در هر سه رشته تحصیلی نشان داد. همچنین نتایج مربوط به پرسشنامه رضایت­مندی دانشجویان نشان داد که تقریبا 60% دانشجویان هر سه رشته تحصیلی، از آموزش مسأله محور رضایت­مندی زیاد تا خیلی زیاد داشتند.
نتیجه‌گیری: با توجه به افزایش مهارت­های بالینی دانشجویان به دنبال آموزش به شیوه مسأله محور و رضایت بالای آنها از این روش آموزش، پیشنهاد می­شود سایر دانشکده­های علوم توانبخشی و رشته­های وابسته هم درآموزش واحد­های بالینی از این شیوه آموزش استفاده کنند.

 
متن کامل [PDF 808 kb]   (373 دریافت)    
نوع مطالعه: پژوهشي | موضوع مقاله: آموزش پزشكي
دریافت: 1400/7/10 | پذیرش: 1400/8/10 | انتشار: 1400/9/10

بازنشر اطلاعات
Creative Commons License این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است.