دوره 14، شماره 4 - ( زمستان 1398 )
جلد 14 شماره 4 صفحات 315-307 |
برگشت به فهرست نسخه ها
کارشناس ارشد مدارک پزشکی، گروه مدارک پزشکی و فناوری اطلاعات سلامت، دانشکده علوم پیراپزشکی، دانشگاه علوم پزشکی مشهد، مشهد، ایران ، mahmoudians2@mums.c.ir
چکیده: (2973 مشاهده)
مقدمه یادگیری از طریق تلفن همراه، یک شیوه آموزش نوین و زیرمجموعه‌ای از یادگیری الکترونیکی است که به تغییر در طرز فکر در مورد طراحی و برنامه‌ریزی اهداف و محیط‌های یادگیری اشاره دارد. مطالعه حاضر با هدف بررسی نگرش دانشجویان دانشکده علوم پیراپزشکی مشهد نسبت به تلفن همراه در فعالیت‌های آموزشی و میزان بکارگیری آن انجام شد.
روش بررسی: این پژوهش مقطعی، در سال تحصیلی 98-97 با بررسی 150 نفر از دانشجویان دانشکده علوم پیراپزشکی مشهد با استفاده از پرسش‌نامه محقق ساخته، شامل سه بخش اطلاعات دموگرافیک دانشجویان، کاربردهای تلفن همراه در آموزش و تعیین نگرش دانشجویان نسبت به استفاده از تلفن همراه در آموزش، انجام گردید. روایی آن، توسط هفت صاحب نظر در حوزه آموزش با استفاده از آلفای کرونباخ معادل 794/0 به دست آمد. تحلیل داده‌ها با استفاده از آمار توصیفی و تحلیلی به وسیله نرم‌افزار SPSS نسخه 16 صورت گرفت.
نتایج: بررسی نظرات 150 نفر دانشجوی دانشکده علوم پیراپزشکی مشهد در شش گروه آموزشی، مشخص گردید که دانشجویان رشته فناوری اطلاعات سلامت، علوم آزمایشگاهی، فیزیوتراپی، بینایی‌سنجی، رادیولوژی، گفتاردرمانی، مدارک پزشکی، به ترتیب بیشترین استفاده از تلفن همراه برای انجام فعالیت‌های آموزشی خود بهره گرفتند. بیشترین استفاده عمومی دانشجویان از تلفن همراه در دانشگاه، استفاده از اینترنت و شبکه‌های اجتماعی، گرفتن عکس و فیلم و در فعالیت‌های آموزشی و بیشترین استفاده در خواندن فایل، مشاهده نمرات، ضبط صدا و انتخاب واحد بوده است. از دید دانشجویان، استفاده از تلفن همراه در فعالیت‌های آموزشی موجب کسب نمره بالاتر، انجام سریع‌تر فعالیت‌ها، ارتباط بهتر بین استاد و دانشجو و تسریع در بازخورد از یادگیری می‌شود.
نتیجه‌گیری: با توجه به نتایج پژوهش، تشویق مدرسین جهت بکارگیری تلفن همراه در فعالیت‌های آموزشی و برگزاری کارگاه‌های آموزشی برای افزایش آگاهی، از قابلیت‌های تلفن همراه پیشنهاد می‌شود. طراحی برنامه‌ها و نرم‌افزارهای آموزشی مبتنی بر تلفن همراه، ترویج فرهنگ صحیح استفاده از تلفن همراه در امور آموزشی، باید مدنظر برنامه‌ریزان آموزشی قرار گیرد.
واژه‌های کلیدی: تلفن همراه، تلفن هوشمند، آموزش، دانشجویان، یادگیری مبتنی بر تلفن همراه، نگرش، یادگیری سیار
روش بررسی: این پژوهش مقطعی، در سال تحصیلی 98-97 با بررسی 150 نفر از دانشجویان دانشکده علوم پیراپزشکی مشهد با استفاده از پرسش‌نامه محقق ساخته، شامل سه بخش اطلاعات دموگرافیک دانشجویان، کاربردهای تلفن همراه در آموزش و تعیین نگرش دانشجویان نسبت به استفاده از تلفن همراه در آموزش، انجام گردید. روایی آن، توسط هفت صاحب نظر در حوزه آموزش با استفاده از آلفای کرونباخ معادل 794/0 به دست آمد. تحلیل داده‌ها با استفاده از آمار توصیفی و تحلیلی به وسیله نرم‌افزار SPSS نسخه 16 صورت گرفت.
نتایج: بررسی نظرات 150 نفر دانشجوی دانشکده علوم پیراپزشکی مشهد در شش گروه آموزشی، مشخص گردید که دانشجویان رشته فناوری اطلاعات سلامت، علوم آزمایشگاهی، فیزیوتراپی، بینایی‌سنجی، رادیولوژی، گفتاردرمانی، مدارک پزشکی، به ترتیب بیشترین استفاده از تلفن همراه برای انجام فعالیت‌های آموزشی خود بهره گرفتند. بیشترین استفاده عمومی دانشجویان از تلفن همراه در دانشگاه، استفاده از اینترنت و شبکه‌های اجتماعی، گرفتن عکس و فیلم و در فعالیت‌های آموزشی و بیشترین استفاده در خواندن فایل، مشاهده نمرات، ضبط صدا و انتخاب واحد بوده است. از دید دانشجویان، استفاده از تلفن همراه در فعالیت‌های آموزشی موجب کسب نمره بالاتر، انجام سریع‌تر فعالیت‌ها، ارتباط بهتر بین استاد و دانشجو و تسریع در بازخورد از یادگیری می‌شود.
نتیجه‌گیری: با توجه به نتایج پژوهش، تشویق مدرسین جهت بکارگیری تلفن همراه در فعالیت‌های آموزشی و برگزاری کارگاه‌های آموزشی برای افزایش آگاهی، از قابلیت‌های تلفن همراه پیشنهاد می‌شود. طراحی برنامه‌ها و نرم‌افزارهای آموزشی مبتنی بر تلفن همراه، ترویج فرهنگ صحیح استفاده از تلفن همراه در امور آموزشی، باید مدنظر برنامه‌ریزان آموزشی قرار گیرد.
واژه‌های کلیدی: تلفن همراه، تلفن هوشمند، آموزش، دانشجویان، یادگیری مبتنی بر تلفن همراه، نگرش، یادگیری سیار
واژه‌های کلیدی: تلفن همراه، تلفن هوشمند، آموزش، دانشجویان، یادگیری مبتنی بر تلفن همراه، نگرش، یادگیری سیار
نوع مطالعه: پژوهشي |
موضوع مقاله:
آموزش پزشكي
دریافت: 1398/7/7 | پذیرش: 1398/8/25 | انتشار: 1398/12/25
دریافت: 1398/7/7 | پذیرش: 1398/8/25 | انتشار: 1398/12/25
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |