مجله توسعه و آموزش پزشکی

سابقه و اهداف : یکی از حوزه­های بسیار مهم تأثیرگذار بر خود راهبری و یادگیری دانشجویان ، ارزشیابی کلاسی ادراک شده توسط دانشجویان است. چرا که ارزشیابی جزء ­جدایی‌ناپذیر آموزش بوده و یکی از برجسته­ترین عواملی است که می­تواند بر انگیزش و یادگیری فراگیران تأثیر بگذارد. پ ژوهش حاضر با هدف بررسی رابطه ساختار ارزشیابی کلاسی ادراک شده تبحری محور و عملکردی محور با خودراهبری در یادگیری دانشجویان پرستاری و مامایی صورت پذیرفت.

روش بررسی : روش این پژوهش، توصیفی از نوع همبستگی بود. جامعه آماری پژوهش، کلیه دانشجویان کارشناسی دانشکده پرستاری و مامایی دانشگاه علوم پزشکی مشهد بودند که در سال تحصیلی 91-1390 مشغول به تحصیل بودند. به روش نمونه­گیری طبقه­ای نسبتی بر حسب جنسیت ، تعداد 220 دانشجو انتخاب شدند و پرسشنامه‌های ساختار ارزشیابی کلاسی ادراک شده و پرسشنامه خود راهبری در یادگیری را تکمیل نمودند.

یافته‌ها : یافته­ها نشان داد بین ساختار ارزشیابی کلاسی ادراک شده تبحری محور و ساختار ارزشیابی کلاسی ادراک شده عملکردی محور رابطه معنادار و مثبتی وجود دارد (01/0 > P ). همچنین بین ساختار ارزشیابی کلاسی ادراک شده تبحری محور و خودراهبری در یادگیری رابطه معنی­دار و مثبتی وجود دارد (01/0 > P ). اما بین ساختار ارزشیابی کلاسی ادراک شده عملکردی محور و خود راهبری رابطه معناداری وجود ندارد .

نتیجه­گیری: با توجه به یافته‌های پژوهش، پیشنهاد می‌شود، برنامه ­ های اساسی نظام تعلیم تربیت و آموزش عالی با تغییر ساختار ارزشیابی و تبدیل آن از شیوه نمره‌گرا و عملکرد گرا به سمت فرایندگرایی و تبحر محوری باشد. در آن صورت بین عملکردهای انتخاب شده و ساختارهای ارزشیابی سازنده و یادگیری محور روابط مثبتی مشاهده خواهد شد و یاد گیرندگان از تحصیل لذت بیشتری خواهند برد.